เขตอินเดียนซ้ายบนสุดของภาพถูกคนขาวเฉือนไปจนหนีไปที่ลิทเทิลบิ๊กฮอร์น

กลุ่มที่ 2 – พวกอภิมหาเศรษฐี นอกจากพวกอพยพที่กดดันให้ต้องขยายที่ทำกินออกไปทางฝั่งตะวันตกแล้ว ยังมีบุคคลกลุ่มเล็กๆอีกพวกหนึ่งที่มองทุ่งกว้างของอินเดียนด้วยความโลภ พวกเขาคือบรรดาอภิมหาเศรษฐีอเมริกัน ยุค 100 ปี ที่แล้ว ที่ได้รับสัมปทานจากรัฐบาลเป็นเจ้าของกิจการรถไฟแบบกึ่งผูกขาดให้พัฒนาระบบคมนาคมและการสื่อสารของประเทศด้วยระบบโทรเลขคู่ไปกับรางรถไฟ จะเทียบกันกับบรรดาเศรษฐีเจ้าของบริษัทคอมพิวเตอร์หรือธุรกิจสื่อสารสมัยนี้ก็อาจจะพอไหว กิจการรถไฟกว้านซื้อที่ดินราคาถูกทั้ง 2 ฝั่งที่วางรางรถไฟลึกเข้าไปในทุ่งกว้าง  ลูกค้าเป้าหมายก็คือ  คนจนหาเช้ากินค่ำที่ฝันจะมีบ้านช่องสักหลังมีที่ทำกินเป็นของตัวเอง  และกลายเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟจากการโหมโฆษณาทุกรูปแบบให้เชื่อว่าดินแดนฝั่งตะวันตกคือแดนสวรรค์    โดยมิได้บอกว่ายังมีนรกจากอินเดียนเจ้าของถิ่นแอบอยู่ใกล้ ๆ   ทั้งนี้ถ้าวินิจฉัยให้ดีก็จะเห็นว่าบรรดาเศรษฐีกะกิน 2 เด้ง  เมื่อระบายที่ดินราคาถูกฟันกำไรได้รอบหนึ่ง  ผลกำไรก็ไปแสดงในผลประกอบการในตลาดหุ้น (สมัยนั้นเขามีกันแล้ว)  แมลงเม่าอีกกลุ่มคือนักเล่นหุ้นก็เฮโลเข้ามาซื้อหุ้นจากเศรษฐีนับเป็นกำไรรอบที่ 2  หนักเข้าเศรษฐกิจก็ฟูขึ้นเป็นฟองสบู่ราคาที่ดินและราคาหุ้นถูกดันขึ้นเกินความจริง คนทั่วไปก็เพลิดเพลินไปว่ารวยเป็นเศรษฐีบ้างแล้วเกิดใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายเกินตัว ส่วนอภิมหาเศรษฐีอเมริกันก็พยายามรักษาประโยชน์ส่วนตนด้วยการเข้าไปมีอิทธิพลในวงการเมืองโดยใช้เงินสนับสนุนพรรคสามารถบังคับหันซ้ายขวาได้ตามชอบใจ  สิ่งที่เกิดในอเมริกาเมื่อ 100 ปีก่อนนี้จะไปคล้ายกับประเทศอื่นหรือไม่ และคนอเมริกันจะมีนิสัยยกย่องนับถือบรรดาผู้ที่ร่ำรวยด้วยวิธีการได้รับสัมปทานจากรัฐบาลเช่นนี้จนถึงกับเลือกให้มาเป็นผู้นำทางการเมือง เป็นวุฒิสมาชิกหรือประธานาธิบดี เหมือนที่อาจเกิดขึ้นในส่วนอื่น ๆ ของโลกที่ยังด้อยพัฒนาหรือไม่  ผู้เขียนยังหาหลักฐานไม่ได้แน่ชัดขอฝากเป็นการบ้านให้ท่านผู้อ่านช่วยคิดเอาเอง

เมื่อ “ผู้อพยพ” ทุบกระปุกซื้อที่ดินที่ตนยังไม่เคยเห็นนอกจากในแผ่นกระดาษโฆษณาของบริษัทนักปั่นที่ดินแล้ว ก็แปลงกายเป็นคนกลุ่มใหม่คือ “นักบุกเบิกตะวันตก” ยกขบวนเกวียนเข้าไปตามเส้นทางที่เป็นเขตล่าควายป่าของเจ้าถิ่น ต่อมาก็มีการพบแร่ทองคำขึ้นประปรายในรัฐมอนทาน่า แล้วพวกตื่นทองตั้ง 1 หมื่นคนเลยแห่กันมาตั้งเมืองขึ้นชื่อ เวอร์จิเนียซิตี้  (Virginia City) ชั่วข้ามคืน คนมากขนาดนี้คงได้ทองกันไม่กี่คน แต่พวกที่ไม่ได้ทองก็ไม่ยอมกลับ เพราะเขาพบว่าช่างมีทรัพยากรธรรมชาติมากมายเหลือเกินและอินเดียนก็ไม่รู้จักใช้ประโยชน์นอกจากล่าควายป่า  ส่วนพวกบุกเบิกพอเห็นทุ่งก็อยากแปรเป็นไร่ข้าวโพดหรือไว้เลี้ยงวัว  เห็นป่าก็อยากตัดซุงมาทำบ้าน  เห็นภูเขาพ่อคุณก็จะขุดหาทอง ดังนั้นจึงบุกยึดที่ของพวกอินเดียนกันเป็นว่าเล่น  ถือว่าเป็นต่อที่มีอาวุธดี  และจำนวนคนที่มากกว่า เจ้าถิ่นถึง 4 ต่อ 1

ที่เล่ามาทั้งหมดเป็นเพียงการโหมโรงให้ทราบที่มาของคู่พิพาทแต่ละฝ่าย ต่อไปนี้ผมจะนำตัวเอกของเรื่องขึ้นแสดงเป็นตามลำดับ แต่ละคนพวกเราคงคุ้นหูจากหนังคาวบอยมาแล้วทั้งนั้นจะต่างไปบ้างก็คือภาพและบุคคลิกที่เขาถูกสร้างบนแผ่นฟิล์มโดยฝีมือของผู้กำกับหนัง