ชาวอินเดียนแดงรักที่จะอยู่กับเสียงและกลิ่นของสายลม สายฝน และกลิ่นไอของป่าไม้

สายลมนั้นเป็นสิ่งที่ล้ำค่าของพวกเรา

เพราะทุกชีวิตร่วมสัมผัสกระแสลมเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ ต้นไม้ หรือมนุษย์

คนผิวขาวคงจะไม่สังเกตหรือนึกถึงลมที่เขาหายใจอยู่

เหมือนกับคนที่ใกล้ตายมาหลายวัน ย่อมตายด้านต่อกลิ่นอาย และไอรอบๆตัวเขา

ถ้าเราขายดินแดนให้ท่าน ท่านจะต้องตระหนักเสมอว่า กลิ่นไออันบริสุทธิ์นี้ เป็นสิ่งที่เรารักและหวงแหน

และกลิ่นไอนี้มีชีวิตและวิญญาน เป็นส่วนหนึ่งของมวลชีวิตทั้งหลายที่อยู่ร่วมกัน

(สุนทรพจน์หัวหน้าเผ่าอินเดียนแดงในรัฐวอชิงตัน ในปี 1854)