5 ตุลาคม พ.ศ. 2420 หัวหน้าโจเซฟ (Chief Joseph) ชาวอินเดียนแดงเผ่า เนซ เพอร์ซ (Nez Perce) ประกาศยอมจำนนต่อ นายพล เนลสัน ไมล์ส (General Nelson A. Miles) แห่งกองทัพบกอเมริกัน หลังจากที่ นายพล โฮเวิร์ด (General Oliver O. Howard) ได้ออกคำสั่งให้หัวหน้าโจเซฟและชาวเนซ เพอร์ซ อพยพจากบ้านเกิดเมืองนอนในหุบเขาวอลโลว่า (Wallowa Valley) ที่รัฐโอเรกอน ไปตั้งรกรากในเขตสงวนแลปไว (Lapwai) รัฐไอดาโฮ ระหว่างการเดินทางคนอินเดียเกิดปะทะกับคนขาว เพราะคนขาวมักลอบขโมยวัวของชาวอินเดียนอยู่เสมอ ทำให้กองทัพบกอเมริกันส่งทหารเข้ามาปราบปรามชาวเนซ เพอร์ซอย่างทารุณโหดร้าย จนในที่สุดหัวหน้าโจเซฟต้องประกาศยอมจำนน พร้อมกับกล่าวสุนทรพจน์ที่มีชื่อเสียงที่สุดคือ

“ข้าเหนื่อยที่จะสู้รบต่อไป หัวหน้าของเราถูกฆ่าหมด ลุคกิ้ง กลาสตายแล้ว มันเป็นเรื่องของคนหนุ่มที่จะพูดว่าสู้หรือไม่สู้ คนที่นำคนหนุ่มทั้งหลายตายไป อากาศหนาวเย็น และเราต้องการผ้าห่ม เด็ก ๆ ของเรากำลังจะหนาวตาย ข้าต้องการเวลาที่จะค้นหาเด็ก ๆ ของข้า และนับดูว่าเหลือรอดกี่คน บางทีข้าอาจจะหาพวกเขาเจอท่ามกลางซากศพ จงฟังข้า หัวหน้าทั้งหลายของข้า หัวใจข้าอ่อนล้าและโศกเศร้า ณ ที่ดวงตะวันฉายแสง ข้าจะไม่สู้รบอีกต่อไป”