อเมริกาในยุคอพยพจากยุโรป มาตั้งถิ่นฐานในทวีอเมริกา  ต้องการที่ดินสำหรับเพาะปลูกจึงมีการครอบครองที่ดินกันชึ้น  และเมื่อชาวยุโรปอพยพมากันมากขึ้น  ความต้องการที่ดินก็เพิ่มมากขึ้น  จนกระทบกระทั่งกับชาวพื้นเมืองคืออินเดียนแดง  ในปี 1834 รัฐสภาสหรัฐจึงได้กำหนดเส้นเมอร์เดียนที่ 95  เป็นเส้นแบ่งเขตระหว่างผิวขาวกับผิวแดง  โดยตกลงกันว่าชาวผิวขาวจะล่วงล้ำเข้าไปในเขตตะวันตกไม่ได้  แต่สัญญาดังกล่าว คนขาวก็ได้ละเมิดอยู่เสมอมา  ทั้งจากการทำสงครามและการให้สัญญา  ชาวอินเดียนแดงจึงต้องถอยร่นไปทางตะวันตกเรื่อย ๆ  แล้วในที่สุดชาวอินเดียนแดงก็ลุกขึ้นต่อต้านการรุกรานของนักล่าดินแดนและพวกนักขุดทอง

สงครามยุติลงด้วยการทำสนธิสัญญาในปี 1868  โดยให้อินเดียนแดงอพยพเข้าไปอยู่ในเขตสงวน “แบล็คฮิลล์”  และระบุในสัญญาว่าให้เป็นดินแดนของอินเดียนแดงตลอดกาล  แต่ในปี 1872  นักขุดทองได้ลักลอบเข้ามาในแบล็คฮิลล์  เมื่ออินเดียนแดงพบเข้าจึงฆ่าคนเหล่านั้นเสีย  รัฐบาลต้องส่งทหารม้าที่ 7  นำโดยนายพลจอร์จ อาร์มสตรอง คัสเตอร์ เข้ามาลาดตระเวณโดยไม่ได้ขออนุญาตจากชาวอินเดียนแดง

คัสเตอร์กลับมารายงานว่า เทือกเขาเหล่านั้นเต็มไปด้วยทองคำ  คนขาวจำนวนมากก็เดินทางเข้าสู่แบล็คฮิลล์โดยไม่สนใจสนธิสัญญา  ชาวอินเดียนแดงจึงส่งคำประท้วงไปยังวอชิงตัน  ประธานาธิบดีรุทเธอร์ ฟอร์ด บี. เฮยส์ จึงส่งกรรมาธิการมาเจรจาให้ขายที่ดินแก่คนขาว

ซิตติ้ง บูล หัวหน้าเผ่าซูส์ ได้รับจดหมายเชิญจากรัฐบาล  เขาเอ่ยกับคนเดินสารว่า

“ข้าต้องการให้เจ้าไปแจ้งต่อท่านบิดาใหญ่ว่า  ข้าไม่ต้องการขายแผ่นดินไม่ว่าที่ไหนให้แก่รัฐบาล”  เขาหยิบฝุ่นดินขึ้นจากพื้นและพูดต่อว่า

“แม้แต่แค่นี้ ข้าก็ไม่ขาย”